Uciśnione żyły na czole
płaczą ze wstydu.
Krew zalewa gałki oczne,
płoną w ognisku z żywicy.
Nie żywię nienawiści,
tylko gniew ostry jak ostryga,
jak ułamana kość ptaka,
co wystaje mi z gardła
i nie daje żyć.
Rozdziobią nas kruki wrony
Przylecą czarną zasłoną
Zasłonią oczy skrzydłem
i pazurem drapieżcy
skroń rozorają.
Weź w rękę piach szorstki,
zapłacz do Boga w niebiosach.
Poproś o pomoc u krańca
może slituje się Stwórca.
Kiedy jest dobry czas na pisanie wiersza?
Gdy wszystko wokół ucichło?
Gdy nikt nie krzyczy?
Gdy dziecko głośno nie płacze?
Gdy teściowa nie narzeka?
Gdy nie stoimy w korku?
Gdy nie ma życia?
Noc ścina ściany przestrzeni.
Zmęczone oko już nie reaguje.
Praca już nie jest swawolą.
Stąpamy po przecinkach drogi,
ale i tak się poślizgniemy.
Niemoc wiąże gardło.
Zaglądamy do uchylonych drzwi samochodu,
a tam tylko wyrzuty sumienia.
Rumiany
Wybrzusza
Instrument gardziołka.
Do dołu
ciągnie
lilijka głosiku.
Na wiosnę
zapowiada
uciech kobierzec.
Rozkwili zdarzeniami życie
Śmierć zaglądnęła im w oczy,
pomarszczyła ułudy,
zburzyła zamki z piasku.
Dzwon bije na wieży najwyższej.
Już czas podać jej rękę.
Nie usłucha jęków ni błagań.
Nie pozwoli oglądać drgnień morza na plaży,
ale przykuje do krzyża dla przykładu.
Zbierajcie manatki,
liście opadnięte szeleszczą.
Nogi drętwieją sztywne jak pacynki.
Odruch wymiotny narasta w twojej smoczej gardzieli.
Za chwilę upadniesz i roztrzaskasz nos o posadzkę,
a korpoludek nawet tego nie zauważy.
Zgryzota burzy fale.
Stają dęba jak nieposłuszny koń.
Ale one są posłuszne nielogicznej logice,
która każe im cię przygnieść.
Może dojedziesz na koniku na biegunach,
umkniesz ich jęzorom
i żyć będziesz długo i szczęśliwie.
Spolegliwi jak dwie Marzanny
bijące rękami ze słomy o boki w napadzie śmiechu.
Nikt im nie przeszkodzi być szczęśliwymi.
Rześki poranek nastraja aż miło.
Powloką wnuków na sankach w dół.
W krzykach amunicji,
w walkach gladiatorów
wchodzi nowy rok.
Szczypie mrozem w duszę,
ostrą drwiną w oczy pruszy,
złością w polu gna
