Dwie kromki chleba

pszennego

codziennego.

Położone na stole jak dwa słoneczniki.

Rodzina się zbiera i dzieli je.

Chlipie żur

gęsty jak koklusz krasnala

kwaśny jak jego złość.

Ciepło zbiera się im w piersiach,

nastraja do życia

podniośle,

po staropolsku.

Koralowe śniegi zgarnia ręką.

Rozkazuje krasnalom nanieść gwiazd.

Kocha, ale nie jest kochana.

O ćwierć świerku

by się kiedyś założyła,

że ktoś padnie przed nią na kolana

z pierścionkiem.

Teraz tylko szuka saren do sań

i jedzie na obchód królestwa

patrzeć, gdzie bez jej zgody się kochają.

Czerpali z niego,

spotykali się przy nim na pogawędki.

A on zarażał ich swoją magią.

Matki prowadziły doń dzieci w słoneczne dni,

by mogły uczyć się męczeństwa za młodu

i poznawać słodki smak niezgody.

Aż pewnego dnia rozwalił się,

to znaczy go rozwalono.

Władza nie pozwoliła

poić ludu nutami z nieba.

Wiatr mu szarpał włosy,

gdzy szedł kasztanową aleją

W Dzień Zwycięstwa.

Rozglądał się na boki,

mrugał do klombów

i myślał o niej.

Kiedy będą trzymać się za ręce?

Kiedy narzucą światu koc zrozumienia?

Wiedział, że gdy się spotkają,

świat lunie na nich deszczem.

A oni tylko będą mogli

ukryć się w bramie.

Taki był Stan Borys.

Chcę pokonać chorobę

łagodnym poszumem lasu,

umoczeniem pióra w kałamarzu.

Ale ciało jest zbyt słabe,

domaga się swego.

I kostkę skręci na karuzeli

i unurza się w wódce,

ale nie ustąpi.

Skoczy do gardzieli szalonej Strzydze,

a pióra nie weźmie do ręki

i nie pozwoli.

Nie naruszaj przyjemnych gniazd przestrzeni.

Niech usychają w kruchcie

ze śliny i potu.

Nie lubimy pierwszych zdań w podręcznikach

i niecki zdań podrzędnych.

Lubimy smażyć się w piekle bezruchu.

O smolnej nam dolej nalewki!

Obkuj obuwie,

by nie ruszyć w tan.

Oleista zgrozo!

Pragniemy cię!

Ranek trzeźwy jak wódka.

Pomaszerować do kościoła rześko.

Głowa pełna waty,

a Francja czeka gdzieś tam w oparach mgły

i wcale nie przyzywa.

Rozwal twarz o szkło,

może coś się zdarzy.

Nie zmuszą cię do niczego.

Dumny szałas stoi pośrodku pustyni.

Wielbłądy nie nadążają.

On jest nieforsowalny.

Wielu sztuczek się imali,

ale on stoi jak stał.

Rozwalmy pięścią stal,

niech znajdzie się coś w środku.

Jęczy piszcze smoła rzeki.

Odwleka się zagłada.

Dajcie fleka pełnego piwa,

przynaglimy los,

odepchniemy cios,

który las nam szykuje,

igrając z wiatem.

Tu tańczył satyr

na polu z waty.

On wiedział,co się stanie.

Tylko przed nami to zakryte.

Ryby pływają w traductada,

łypią złym okiem,

nie nadają się do życia,

a jednak musisz tak żyć.

Borek szumi z Wisłostradą,

ktoś klnie niezauważalnie,

prztyczek w nos na porządku dziennym.

Jesteśmy litościwi,

jesteśmy ciwilizowani.

Z hikiem zjedź na nartach w dół,

nadziej się na jodłę.

Kto wytłumaczy tajemnice życia?

Chyba tylko Bóg.